FAF Filmowy

reżyseria: Boris Benjamin Bertram
78 min

Duński fotograf Jan Grarup to mistrz współczesnej fotografii wojennej, laureat prestiżowych nagród fotograficznych, w tym Eugene’a Smitha, czterokrotnie World Press Photo, UNICEF i Visa D’Or dla Darfuru.
Pracuje jako freelancer, a jego zdjęcia regularnie pojawiają się w takich tytułach, jak: „Newsweek”, „The Guardian”, „Sunday Times Magazine”, „Stern”, „GEO”, „Paris Match”, „La Repubblica”.

Dokumentując piękno surowego życia, przez cały czas żyje w napięciu, ryzykując śmierć. W rodzimej Kopenhadze mieszka czwórka jego dzieci, a gdy była żona zachorowała na raka mózgu okazało się, że nagle musi zrównoważyć sferę zawodową i rodzinną.

Film jest psychologicznym portretem zaangażowanego i poszukującego wyzwań fotografa, który od 25 lat dokumentuje okropności wojny i nagle musi zmierzyć się z nową, tym razem wewnętrzną walką i pełnić rolę odpowiedzialnego ojca oraz partnera.

Podglądamy, jak wygląda praca fotografa wojennego, a jednocześnie wizyta u lekarza czy spotkania z rodziną. Obserwujemy materiały archiwalne z jego dawnego życia.

Rhagu Rai

Polska premiera filmu na FotoArtFestivalu.

Indie, 2018, 55 min

Reżyseria: Avani Rai

W filmie o Raghu Rai córka – Avani próbuje wyjść z cienia. Jest to osobiste spojrzenie na jednego z najbardziej znanych indyjskich fotografów.

Avani Rai nie zamierzała nakręcić filmu o swoim ojcu, słynnym fotografiku Raghu Raiu, ojcu indyjskiej fotografii, członka słynnego Magnum.

Córka chciała lepiej poznać ojca, obserwując go podczas jednej z jego wypraw fotograficznych. W filmie podróżują razem do Kaszmiru, gdzie panują niepokoje polityczne i przemoc jest na porządku dziennym. Fotografują swoje otoczenie i siebie nawzajem, w międzyczasie zastanawiając się nad swoim życiem, polityką i swoim rzemiosłem, co jest bogato ilustrowane materiałami z archiwum Raghu Raia.

Rai zaczął robić zdjęcia w latach 60., a obecnie opublikował ponad 50 książek. Najbardziej znany jest ze swojej potężnej serii o następstwach tragedii z gazem toksycznym w Bhopalu w 1984 roku, Matki Teresy i Indiry Gandhi.

Avani filmuje i fotografuje swojego ojca, gdy pracuje i kiedy instruuje ją jak fotografować. W ten sposób film staje się portretem nie tylko fotografa z pasją, ale także relacji ojciec-córka, w której kamera jest zarówno źródłem połączenia, jak i tarcia.

Robert Doisneau. Le révolté du merveilleux

Francja, 2015, 77 min. Film dokumentalny

Scenariusz i reżyseria: Clémentine Deroudille,

Produkcja: Day For Night Productions, ARTE France

Robert Doisneau urodził się 14.04.1912 roku.  Ukończył studia w École Estienne w Paryżu. W czasie II wojny był fotografem Résistance, a później dokumentował wyzwolenie Paryża

W latach 1949-1952 pracował dla magazynów : „Vogue”, „Life”, „Paris Match”, „Réalités”, „Point de Vue” i „Regards”. Portretował tak znane osoby jak : Pablo Picasso, Fernand Léger, Georges Braque czy Orson Welles. Sławę przyniosły mu zdjęcia z życia paryskiej ulicy, a w szczególności fotografia całującej się przed ratuszem pary. Ujęcie stało się symbolem Paryża jako miasta miłości i weszło do historii fotografii. Prace Roberta Doisneau znajdują się w zbiorach m.in. w paryskiego Musée National d’Art Moderne, nowojorskiego Museum of Modern Art czy londyńskiego Victoria and Albert Museum. Na przełomie 2016 i 2017 roku jego wystawę retrospektywną prezentował berliński Martin Gropius Bau. Artysta zmarł w Paryżu 1.04.1994 roku.

Anton Corbijn. Most wanted

Niemcy, 2014, 44 min.

Reżyseria: Reiner Holzemer

Produkcja: Reiner Holzemer Filmprodukcjon we współpracy z Bayerischer Rundfunk

Anton Corbijn urodził się 20 maja 1955 roku w Strijen w Holandii. Jego ojciec był pastorem, a on sam często określa swoje czarno-białe, często surowe zdjęcia, jako protestanckie. Już w wieku 19 lat stał się znany dzięki fotografiom artystów popkultury. Przed obiektywem jego aparatu pojawiały się taki gwiazdy jak Tom Waits, Frank Sinatra, Bryan Adams, muzycy z zespołów Rolling Stones, U2,  Joy Division czy Depeche Mode. Corbijn jest także autorem wielu teledysków; za video do utworu Shaped Box Nirvany otrzymał w 1994 roku Nagrodę MTV. Efektem współpracy z branżą muzyczną były także projekty okładek do wielu płyt m.in. zespołów U2, Depeche Mode, Bee Gees, Metallica. Od 1993 roku realizował filmy z koncertów, a w 2007 roku wyreżyserował film biograficzny poświecony wokaliście zespołu Nirvana Ianowi Curtisowi pt. Control. W 2012 roku Anton Corbijn zasiadał w jury Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie.

Film Reinera Holzemera pokazuje rozwój stylu artystycznego holenderskiego fotografa, kamera towarzyszy mu przy pracy z zespołem Depeche Mode i podczas sesji dla magazynu LIFE.

Meeting Sebastião Salgado

Brazylia, 2008, 75 min.

Reżyseria: Betse de Paula

Produkcja: Aurora Cinematográfica, Rio Filme, Canal Brasil.

Sebastião Salgado urodził się w 1944 roku w w Aimorés w Brazylii. Ukończył studia ekonomiczne w São Paulo. Fotografią zaczął zajmować się w wieku 26 lat. Pierwsze zdjęcia, jeszcze prywatne, zaczął robić na misjach w Afryce, gdzie pracował jako ekonomista. Bieda i ludzkie nieszcęście wywarły na nim tak duże wrażenie, że podjął wspólpracę z europejską i afrykańską sekcją World Church Society, gdzie przez kilka lat pracował nad projektem „Migracje”. W 1973 roku zdecydował się porzucić karierę ekonomisty i zaczął zawodowo uprawiać fotografię. Początkowo podjął współpracę z agencjami Sygma i Gamma. W 1980 roku przyjęto go do agencji Magnum. W 1994 roku wraz z żoną Lélią Wanick założył swoją własną agencję w Paryżu,  Amazonas Images.

Sebastião Salgado jest nazywany „fotografem rynsztoków“, koncentruje się w swoich pracach przede wszystkim na ludzkiej biedzie i społecznych tragediach. W swoich czarno-białych fotografiach zatrzymuje ponury, brudny świat oraz ludzkie cierpienie. Salgado jest laureatem Nagrody Fundacji Erny i Victora Hasselblad (1989), otrzymał też Order Zasługi dla kultury (1998) oraz Nagrodę Księcia Austrii (1998)

Jego prace były prezentowane, m.in. w The National Museum of Modern Art w Tokio, Museum für Moderne Kunst, San Francisco Museum of Modern Art, New York Museum of Modern Art, Centre Pompidou.

Joel Meyerowitz. Sense of Time

Niemcy, 2014, 60 min.

Reżyseria: Ralph Goertz

Produkcja: Institut für Kunstdokumentation und Szenografie

Joel Meyerowitz urodził się w 1938 roku w Nowym Jorku i należy obok Williama Egglestona oraz Stephena Shore do najważniejszych przedstawicieli amerykańskiej New Colouer Photography lat 60. i 70. Jego ujęcia scen ulicznych, charakteryzujące się niezwykłym zmysłem obserwacji i ogromnym poczuciem humoru, stały się ikonami współczesnej fotografii. Joel Meyerowitz pracował jako dyrektor artystyczny w agencji reklamowej, kiedy podczas sesji zdjęciowej spotkał fotografa Roberta Franka. Obserwując z fascynacją jego pracę postanowił z dnia na dzień porzucić swoją dotychczasową profesję i poświęcić się fotografii. Do jego nauczycieli należeli Alexiei Brodowitsch i Richard Avedon, a przełomem w karierze była roczna podróż do Europy w 1966 i 1967 roku. Prace, które wtedy powstały, Meyerowitz pokazał na indywidualnej wystawie w Museum of Modern Art. Jednak najwięcej uwagi nowojorski artysta poświęcił swojemu miastu i jego mieszkańcom. Po zamachu na World Trade Center 11 września 2001 roku był jedynym fotografem, który otrzymał zgodę na wykonanie dokumentacji miejsca ataku terrorystycznego.

W ubiegłym roku w NRW-Forum w Düsseldorfie miała miejsce retrospektywna wystawa amerykańskiego fotografika, która wkrótce zostanie przeniesiona do Wiednia.